ما رنگ ها را به دلیل اینکه نور به چشمان ما بازتاب می شود می بینیم. معمولا اگر جسمی بتواند تمام پرتو های نور را منعکس کند ما رنگ سفید را خواهیم دید. با این حال زمانی که ما رنگ های مختلفی را می بینیم می دانیم که این به این دلیل می باشد که تنها بخشی از طیف نور مرئی به سمت چشم ما منعکس می شود و مابقی توسط اجسام دیگر جذب می شوند.
این پدیده بر روی زمین دلیل آبی بودن آسمان و سفیدی ابرها را اثبات می کند. به دلیل تفاوت در چگونگی انکسار و بازتاب نور توسط ملکول های هوا هر جسم رنگی منحصر به فرد دارد. اما این پدیده در فضا اتفاق نمی افتد. از آنجا که فضا یک خلاء کامل است تنها چیزی که می تواند از طریق آن بدون واسطه ای عبور کند نور می باشد. نور طبیعی مسیر مستقیمی را دنبال می کند بنابراین اگر پرتو های نور توسط اشیائی همچون ماهواره ها و ماهواره های طبیعی منعکس نشود توسط فضا جذب (در اینجا جذب به معنای بازتاب نشدن پرتو های نور به سمت چشم ما می باشد) خواهند شد. این پدیده همچنین دلیل اینکه ما چگونه می توانیم انبوهی از گاز های نامرئی یا همان سحابی ها را ببینیم توضیح می دهد. 
ما هوایی را که در جلویمان است را نمی توانیم ببینیم درست است؟
دلیل این موضوع این است که در سحابی و کهکشان ها گاز ها و گرد و غبار نور ستاره های نزدیکشان را منعکس می کنند. اما اگر بتوانیم وارد یک سحابی بشویم گازها به اندازه ای که اکنون آنها را می بینیم قابل مشاهده نخواهند بود.
سرانجام ما فضا را سیاه می بینیم زیرا تعداد بسیار کمی ملکول در فضا وجود دارند که بتوانند مانند اتمسفر زمین پرتو های نور را منعکس یا پراکنده کنند.
از آنجایی که نور در مسر مستقیم حرکت می کند به نظر می رسد که نور توسط فضاهایی خالی و خلاء در فضا جذب می شود. در غیر اینصورت فضا را نیز مانند آسمان روی زمین می دیدم.